(nie)łebskie rozkminy

Właśnie wróciłam z Łeby. Jak każdy szanujący się wczasowicz powinnam wrócić z opalenizną, ale zamiast tego wróciłam do Was z kilkoma fajnymi wspomnieniami, które zostaną w pamięci na długo. Dzisiaj, kilka rozkmin, odrobina ludzkiej kreatywności i miejsce warte polecenia!

***

Deptak w Łebie. Godzina 23. Wokół knajpy, pary chodzące za ręce i ON. Idzie z naprzeciwka nieco chwiejnym, ale jakże dumnym krokiem. Dres. Ale taki odpitolony, w koszuli. Nie byle jaki, żeby nie było. Pierwsza klasa. Rozmawia przez telefon.

- No cześć. A ja właśnie idę do klubu. Sam. Najebany.

I aż robi ci się przykro.

***

Deptak tuż przy plaży. Wiecie, mnóstwo stoisk, gdzie można zrobić kolorowe warkoczyki. Stragany z parawanami i budki z goframi. Stoi starsza pani. Wpatruje się w pluszowego minionka z jednym okiem, co najmniej jakby był przybyszem z kosmosu.

- Dobra, to bierzemy ślepiatego i idziemy. Młody to chyba zbira.

(to nie literówka, zaleciało gwarą)

***

Spacerujemy plażą. Mój chłopak paraduje w takiej hipsterskiej bluzie – wiece taka długa, luźna – i to w dodatku z kapturem na głowie. Nagle z tyłu słyszę, jak chłopak krzyczy.

-Ty patrz, Assassin!

I nagle wasz związek nabiera mocy.

***

Stoisko z rybami. Kolejka jak za PRL-u. Nie wiadomo czy z powodu ryb, czy raczej sprzedawcy (z koszulką super sprzedawca Bartek). Na ladzie stoi słoik po nutelli z napisem „zbieram na suprę”.

- Poproszę małego dorsza.

No to łapie rybę, kładzie na wagę i z pełnym wyszczerzem pyta czy może być.

- Tak. – uśmiecham się.

- O! Ja to lubię takich ludzi, którzy się uśmiechają. A nie przyjdzie mi taki z nosem na kwintę i mówi „pół płata łososia”. No i po prostu masz ochotę zabić. Gdybym ja tak miał do tej pracy przychodzić, sześćdziesiąty dzień z rzędu i tylko mówić proszę i dziękuję to po tygodniu musiałbym sobie strzelić w łeb.

Więc robię dobry uczynek i dokładam się do tej supry. Dziękuje mi ukłonem niczym klaun z cyrku.

***

To samo stoisko. Ten sam super-sprzedawca.

- A wy kiedy jedziecie?

- Dzisiaj o 21 mamy pociąg.

- No szlag. Już myślałem, że znalazłem kompanów do picia. A tu znowu sam muszę.

- Jak tak samemu, to się alkoholizm nazywa.

- Lepiej pić samemu, niż w słabym towarzystwie.

No i nagle dzień staje się lepszy.

***

Nasz bohater nagle zza lady wyciąga pałkę.

- Słyszałem, że ostatnio znowu cyganie strasznie kradną, Ale oni to się nie pierdolą. Podchodzę, biorą i tyle.    To ja tu tylko czekam jak do mnie przyjdą.

Stoi i macha tą pałką. Tak przed klientami.

- O utłuściła się. - wyciera ją ręcznikiem.

KREATYWNOŚĆ TO PODSTAWA

Jak to mówią „reklama dźwignią handlu", ale tamtejsi sprzedawcy bili wszelkie rekordy. Napiwki zbierali na bardzo szczytne cele:

- na seksowną bieliznę (w facetach nagle obudziła się wielka szczodrość, uwierzcie)

- na kurs latania. I samolot (jak wystarczy)

- mam szefa sknerę, pomóż człowieku

- nie bądź łoś, wrzuć zeta

I weź no tu ludzi nie wspomóż.

WARTE POLECENIA

Odkryłam też bardzo fajne miejsce. Jest to restauracja Makarun (ul. Kościuszki 22). Pomijając pyszne (!) jedzenie, uwagę przykuwa ściana. I to nie byle jaka. Cała jest obklejona karteczkami samoprzylepnymi. Każdy z klientów może napisać coś od siebie. Uwierzcie mi, że większą frajdę sprawiło mi pisanie tych karteczek, niż samo jedzenie. A to naprawdę rzadko się zdarza. 

Ogromny plusik dla miejsca, gdzie oprócz tego, że można dobrze zjeść, można zrobić też coś fajnego. :)

Moje dzieła :)

Oczywiście, nie mogło zabraknąć reklamy ;>