Jak znaleźć motywację do pisania? - czyli o małych powrotach

Ponad 3 tygodnie temu świętowałam rok bloga. Były podsumowania, wielkie plany i mnóstwo motywacji. Wiele osób życzyło mi, żebym kolejny rok rozpoczęła z rozmachem i kolejnymi postami. Tylko, że tak jak wtedy było wielkie „bum” teraz jest wielkie „buu”. Mimo, że wcale nie miałam wyznaczonej ilości postów na tydzień, bo pisałam wtedy, kiedy miałam na to ochotę, to takiej przerwy jeszcze nie miałam. Przysięgam, że w kalendarzu mam spisane kilkanaście tematów, kilka nowych pomysłów i wyzwań – ta lista naprawdę jest dłuższa, od moich ostatnich paragonów ze sklepów. Już kilka razy siadałam przed komputerem, otwierałam nowy dokument tekstowy, stawiałam obok gorące kakao, po czym pisałam kilka zdań tylko po to, by chwilę później je usunąć. I w sumie sama nie wiem dlaczego tak się dzieje. Może dlatego, że wydaje mi się, że skoro ten rok był taki udany, to kolejny musi być tylko lepszy i tak bardzo chcę sprostać wymaganiom, które sama sobie postawiłam, że wszystko wydaje mi się jakieś nijakie i niewarte, żeby z kimś się tym podzielić. Albo może ostatnio nagromadziło mi się zbyt dużo obowiązków, które pochłonęły cały wolny czas. Czasem mam wrażenie, że przyjęło się, że za blogiem nie stoi człowiek, tylko maszyna do produkowania tekstów. A okazuje się, że przychodzi brak weny, natłok obowiązków, poczucie braku sensu, tego co się robi. I z jednej strony wiem, że to jest jak najbardziej w porządku i każdy może sobie na to pozwolić. Każdy może powiedzieć „nie chce mi się” albo „nie dzisiaj”. Gorzej tylko, jeśli czas mija, a z każdym kolejnym dniem wcale nic się nie zmienia. W każdym poradniku o blogowaniu na jednym z pierwszych miejsc jest punkt o systematyczności, która jest tak ważna. Patrząc na kolejne wpisy blogerów, których obserwuję robi mi się tak jakoś dziwnie. Trochę jakbym miała deja vu, bo przecież jeszcze niedawno, to ja dodawałam kolejny post i odpisywałam na komentarze. Przeglądam kolejne wpisy o dobrej organizacji i motywacji. Już kilka razy, sprawdzałam czy dobę można wyciągnąć i czasem nawet to mi się udawało. Dlatego chyba jednak nie jest to kwestia czasu.

Rozumiałem, co czuje, lecz moim zdaniem nie miała racji. Pan Dzwoneczek lubił gonić i popychać przed sobą szpulkę; po wszystkich tych latach wciąż bardzo to lubił. Wszyscy powinniśmy tak wytrwale dochowywać wierności naszym pasjom.

Stephen King, "Zielona mila"

Siebie nie przegonisz...

Bo tak to już jest, że jeśli coś lubimy robić to staramy się być w tym jak najlepsi. I w momencie, kiedy gdzieś na chwilę podwija nam się noga, zdecydowanie trudniej jest wziąć się w garść. Problem pojawia się, kiedy chcesz przegonić swoje własne ambicje. Bo to trochę tak, jakbyś stale walczył z samym sobą. I w ten sposób ciągle będziesz czuł zawiedzenie i rozczarowanie. A to uczucie chyba najszybciej powoduje brak sił do jakiegokolwiek działania. 

Obok, na biurku leżą wydrukowane regulaminy konkursów i każdego dnia odsuwam je coraz bardziej w kąt, żeby przypadkiem nie dały o sobie przypomnieć i nie przywołały wspomnień, że przecież tak bardzo lubię pisać. Na wiele tematów. Doskonale pamiętam to uczucie, kiedy siadałam do komputera albo brałam czystą kartkę i zaczynałam pisać. Ten moment, kiedy wyrzucam z siebie myśli, które gdzieś zalegały od dłuższego czasu przynosi ulgę. Znam też uczucie, kiedy kreuję sobie rzeczywistość na taką, jaką chcę, by ona była. W takim momencie, kiedy trochę straciłam poczucie sensu tego co robię, przypomina mi się, kiedy ktoś do mnie napisze i powie, że to co napisałam, było potrzebne. Tak po prostu. Że jakiś temat czasem trzeba przegadać. Często motywowało mnie, jak ktoś, mówił, że chce usłyszeć moje zdanie na jakiś temat. Albo, że przeczytał coś, dzięki czemu zrozumiał, że nie sam zmaga się z jakimiś myślami. Bywało też, że komuś poprawił się humor lub czerpał motywację. I to są te najpiękniejsza uczucia związane z pisaniem, zwłaszcza z pisaniem dla ludzi. Tylko, że jakoś od trzech tygodni nie umiem ich do siebie dopuścić. Wiem, że mam bazę, mam się na czym oprzeć i do czego wrócić. Napisałam już setki małych lub większych tekstów i każdy z nich coś po sobie pozostawił - czy to drobny warsztat czy jakieś uczucia. Jednak chyba przede wszystkim chodzi o to, że wcale nie trzeba być w czymś najlepszym, po prostu wystarczy, że się to kocha.